Signa pruinosae variantia luce cavernas
      noctis et extincto lumina nata die
solo rure vagi lateque tacentibus arvis
      surgere nos una vidimus oceano.
Vidimus: illa prius, cum luce carebat uterque,
      viderat in latium prona poeta mare,
seque memor terra mortalem matre creatum
      intulit aeternis carmina sideribus,
clara nimis post se genitis exempla daturus
      ne qui forte deis fidere vellet homo.
Nam supero sacrata polo complexaque mundum
      sunt tamen indignam carmina passa luem,
et licet ad nostras enarint naufraga terras
      scriptoris nomen vix tenuere sui.
Non ego mortalem vexantia sidera sortem
      aeternosve tuli sollicitare deos,
sed cito casurae tactus virtutis amore
      humana volui quaerere nomen ope,
virque virum legi fortemque brevemque sodalem
      qui titulus libro vellet inesse meo.
O victure meis dicam periturine chartis,
      nomine sed certe vivere digne tuo,
haec tibi ad auroram surgentia signa secuto
      hesperia trado munera missa plaga.
En cape: nos populo venit inlatura perempto
      ossa solo quae det dissolvenda dies
fataque sortitas non immortalia mentes
      et non aeterni vincla sodalicii.

 

A Message from the Editors

Your donation sustains our efforts to inspire joyous rediscoveries.

This article originally appeared in The New Criterion, Volume 29 Number 1, on page 30
Copyright © 2024 The New Criterion | www.newcriterion.com
https://newcriterion.com/issues/2010/9/soldali-meo-m-i-jacksonharum-litterarum-contempori